سفرنامه «نصر»

به گزارش ایکنا از همدان، همان شب کمی بعد از اینکه از عملیات وعده صادق 2 مطلع شدیم شنیدم نماز جمعه این هفته به امامت آقا برگزار می شود. آن شب در جمع میهمانی بودیم، تلفن همراهم زنگ خورد پشت خط با خوشحالی صدای یکی از آشنایان را شنیدم که گفت «بزن شبکه خبر ایران داره اسرائیل رو میزنه»، گوشی را قطع کرد، با خوشحالی و با شور و غرور از این حرکت بچه های سپاه و وزارت دفاع لذت می بردیم.

فهمیدم این اقامه نماز در اصل پیوست عملیات صادق 2 است و حتما با اثراتی کوبنده تر بر پیکره پوشالی و فرسوده رژیم جعلی اسرائیل خواهد بود.

با وجود همه خوشحالی از انجام این عملیات موشکی، ته دل از خداوند می خواستم این شیرینی حمله که در اصل نوعی دفاع در مقابل شهادت اسماعیل هنیه و شهادت سیدحسن نصرالله بوده است به کام مردم تلخ نشود. هرچند در واقع اسرائیل نمی تواند غلطی بکند، با این وجود کمی دلهره و نگرانی داشتم از تهدیدهای این رژیم که هیچ خط قرمزی ندارد، چون برای بقا و اثبات هویت خود بدجور در حال دست و پا زدن است.

در فضای مجازی و گروه های مختلف بحث ها داغ شده بود، عده ای برای سلامتی ایشان صلوات و قربانی و ... نذر می کردند. اما برخی حتی جلوتر از ولی خود حرکت می کردند پویش هایی راه انداخته بودند که تماس بگیرید و بخواهید با وجود این نگرانی ها، دلهره ها و تهدیدها آقا این هفته نماز را اقامه نکنند تا کمی آب ها از آسیاب بیفتد.

اما وقتی شجاعت و اقتدار رهبری را در این جریان دیدم، دلم آرام گرفت، شجاعت و نترسیدن در چنین شرایطی کار هر کسی نیست، یعنی کار کسانی است که دل در گرو حق دارند، با این شرایط برایم دوباره مسجل شد که گوش ایشان به فرمان صاحب این عصر و زمان(عج) است.

جمعه بعد از نماز صبح به همراه خانواده از همدان راهی تهران شویم برای اقامه نماز جمعه، در مسیر به ویژه نزدیکی های تهران پلاک ماشین های مختلفی را می دیدیم از ایلام، قزوین، زنجان، قم و... که یا عکس شهید سیدحسن نصرالله را به شیشه ماشین هایشان چسبانده بودند یا چفیه بر گردن داشتند، معلوم بود برای نماز جمعه به تهران می‎روند، قرار بود خودرو را در پارکینگ حرم امام(ره) پارک کرده و ضمن زیارت از آنجا برای نماز راهی شویم، خودروی دیگری از آشنایان که همراه ما بود، گفت که پارکینگ حرم دیگر جا ندارد و توفیقی اجباری نصیبمان شد و تصمیم گرفتیم به شاه عبدالعظیم برویم و از آنجا با مترو راهی نماز شویم.

ساعت حدود 10 صبح به شاه عبدالعظیم رسیدیم، فرصتی زیادی نبود، زیارت حضرت عبدالعظیم را گذاشتیم بعد از نماز جمعه، کنار یک پارک جایی برای پارک خودرو پیدا کردیم، برای تجدید وضو خانواده ‎ای را دیدیم که از ساوه برای اقامه نماز آمده بودند، با هم راهی ایستگاه مترو شدیم، از همین ایستگاه هم خط مترو شلوغ و پر ازدحام بود. افرادی که در قطار بودند اکثرا از شهرهای دیگر آمده بودند، با این تصور که نیمی از جمعیت از شهرهای دیگر هستند مسیر حدود یک ساعت را پس از طی کردن ایستگاه های مترو پشت سر گذاشتیم.

ازدحام رفته رفته آنقدر زیاد می شد که در برخی از ایستگاه ها اصلا دیگر درب قطار برای سوار کردن مسافران باز نمی شد، کنار ما خانمی که کودک شیرخوار در بغل داشت سرپا ایستاده بود به هر زوری بود برایش روی صندلی جایی باز کردند. هرچه به ایستگاه مصلی نزدیک تر می شدیم شعارها نیز بیشتر می شد «ابالفضل علمدار خامنه ای نگه دار»، «اسرائیل بی ریشه ایران غزه نمیشه» «خونی که در رگ ماست هدیه به رهبر ماست» «این همه لشکر آمده به عشق رهبر آمده» و ... تا اینکه به متروی مصلی رسیدیم.

شاید حدود 15 دقیقه ای طول کشید تا از ایستگاه خارج شویم، ماموران حفاظت مترو سعی می کردند جمعیت را کنترل کنند تا مشکلی پیش نیاید،  ساعت حدود 11:30 بود می دانستیم در خود مصلی دیگر جایی پیدا نخواهیم کرد؛ اما با تعجب دیدیم چند قدم جلوتر از ایستگاه مترو جمعیت در وسط خیابان صف های نماز را تشکیل داده اند، همین که داشتیم تصمیم می گرفتیم کجا بنشینیم که صدای صوت خوب باشد و حالا که نمی توانیم رهبر انقلاب را ببینیم حداقل صدای ایشان را واضح بشنویم، خانمی زیراندازش را باز کرد و گفت اگر زیرانداز ندارید اینجا بنشینید و ما هم همانجا در خیابان و زیر آفتاب روی زیرانداز این بانوی تهرانی نشستیم.

میثم مطیعی داشت مداحی می کرد؛ در همان حین با نمازگزارانی که در اطرافمان بودند هم صحبت شدیم بر خلاف تصوری که در مترو پیدا کرده بودم که نیمی از جمعیت غیر از اهالی تهران هستند هر که دور و برمان بود همه از خود تهران بودند، خانمی همانطور که در صف نماز نشسته بود محصولات حجابش را به ما معرفی کرد، دو کودک که در صف پشتی ما بودند، گرما و آفتاب اذیتشان می کرد، کمی بی حال شده بودند، خانمی از صف جلویی پیشنهاد داد تا کمی جلوتر در سایه بنشینند و آنها هم رفتند تا وقت نماز در سایه نشستند، خانمی که از همسایگان رهبر انقلاب بود، کنار ما بود برایمان گفت که خانه شان در کوچه بیت است، مادر همسرش مادر سه شهید است و چند سال پیش رهبر انقلاب سر زده به منزلشان رفته اما حسرت می خورد که در آن زمان خودش در منزل نبوده است.

طولی نکشید که تمام فضای خالی اطراف ما تا جایی که چشم کار می کرد پر از جمعیت شد، انتظارها به پایان رسید، صدای رهبر انقلاب از پشت بلندگو به گوش رسید و ما با تمام وجود گوش جان سپردیم، احساس می کردم در این خطبه، آقا پیام یا نکته خاصی دارند، همه را به رعایت تقوا سفارش کردند در دل گفتم چشم آقاجان هرچند سخت است، تاکید کردند؛ رعایت تقوا یعنی رعایت حدود الهی.

در خطبه اول در مورد مسئله ولایت، همبستگی و اتحاد مسلمانان صحبت کردند؛ می دانستم حتما بخشی از خطبه هایشان را به عربی ایراد خواهد کرد. اما کل خطبه دوم به زبان عربی بود، با خودم گفتم کمی برای یادگرفتن زبان عربی تلاش کنم بد نیست، هرچند دوران مدرسه خیلی از این درس خوشم نیامده بود؛ هم چنین که در ایام اربعین هم این زبان خیلی کاربرد دارد. دست و پا شکسته برای خودم سعی می کردم ترجمه کنم، چقدر قشنگ و با احساس خطبه دوم را شروع کردند که سید حسن نصرالله برادر و عزیزم است، داغ او از جنس داغ اباعبدالله(ع)و....

در طول خطبه اما پیام را گرفتم، پیام این خطبه ها و نماز، نمایش اقتدار ایران بود، پیام این نماز ثابت کردن «أَلَآ إِنَّ أَوۡلِیَآءَ ٱللَّهِ لَا خَوۡفٌ عَلَیهِمۡ وَلَا هُمۡ یَحزَنُونَ» (یونس / آیه 62) بود، پیام این نماز همدلی بین مردم و رهبری بود، در صحبت های آقا حرفی از شیعه و سنی زده نشد، فقط اسلام بود و مبانی ارزشمند آن برای مبارزه با ظلم، پیام نماز هیچ شماردن سگِ هار منطقه بود و... . خطبه ها تمام شد، حالا نماز را به امامت آقا می خواهیم اقتدا می کنیم، در رکعت اول سوره مبارکه جمعه را تلاوت کردند، بعد از نماز جمعه هم نماز عصر را خودشان به جا آوردند.

صف نماز ما وسط خیابان بود و در اصل در مسیر بودیم و باید سریع تر بلند می شدیم، همان خانمی که همسایه آقا بود و دانست که ما از همدان آمده ایم از ما دعوت کرد تا برای صرف ناهار به منزلشان برویم خیلی صادقانه و بدون تعارف دعوت می کرد. در مترو هم در مسیر برگشت خیلی از خانم هایی که تهرانی بودند و با آنها همکلام می شدیم و متوجه می شدند از همدان هستیم از ما دعوت می کردند برای رفع خستگی و استراحت به منزلشان برویم، در مسیر برگشت در مترو خانواده ای را دیدیم که از نیشابور آمده بودند، بچه کوچک هم داشتند، شب قبل از نیشابور راه افتاده بودند تا به نماز برسند.

جمعیت آنقدر زیاد بود که نتوانستم هماهنگ کنم دو تن از دوستان دوران دانشجویی که ساکن تهران هستند را در این نماز یا حتی بعد از آن ملاقات کنم، به سمت شاه عبدالعظیم حرکت کردیم ازدحام جمعیت موقع برگشت خیلی بیشتر شده بود به هر حال مسیر یک ساعته برگشت را هم طی کردیم و برای زیارت به حرم سیدالکریم رفتیم؛ احساس سبکی داشتیم، سر مزار شهید حسین امیرعبداللهیان نیز رفتیم وزیر امورخارجه ای که مسئله فلسطین جزء دغدغه های خالصانه اش بود؛ و بخشی از پیروزی هایی که جبهه مقاومت دارد به تلاش های دیپلماسی او باز می گردد. در کنار او شهید القدس شهید سیدمهدی جلادتی را نیز برای اولین بار زیارت کردیم.

ساعت 5 عصر بود که سوار ماشین شدیم و به سوی همدان حرکت کردیم نماز مغرب را کنار جاده دقیقا مقابل فرودگاه امام خمینی(ره) اقامه کردیم، از اینکه هیچ اتفاقی حتی اینکه از بینی کسی خونی نیامده بود خدا ا از ته دل شکر کردم، هواپیماهایی که در کنار ما در حال فرود یا پرواز بودند این نکته را یادآوری می کرد که امروز حتی منع پرواز هم نداشتیم.

اکرم یوسفی پارسا

انتهای پیام